Eigenlijk ben ik altijd op zoek naar die ene doorbraak

Als ik heel eerlijk ben dan is loopbaancoaching niet bepaald rocket science. Er zitten geen wiskundige formules achter en behoeft weinig tot geen relevante ervaring om te accelereren. Een zelfkritische houding, een paar basisvragen en het begrijp van 'het proces' is al voldoende om hele goed beslagen ten ijs te komen. Degene die de vragen krijgt moet werken en een proces door, ik stel gewoon mijn vragen. Vragen die vaak leiden tot antwoorden die helemaal niet zo ver weg lagen. Je zult je verbazen hoe vaak ik in een traject hoor: ‘dat ik daar niet aan gedacht heb.’ De grootste doorbraken liggen namelijk vaak het dichtste bij.

Dat is ook niet zo gek, het leven neemt zijn of haar loop. Hoe vaak sta je nu eigenlijk nog stil bij wat je doet en vooral waarom? De vaatwasser piept, de was moet nog opgevouwen worden, het eten staat op het vuur, de belasting moet nog gedaan worden, de kids naar bed, je wilt ook nog sporten en even Netflixen op de bank klinkt ook wel aantrekkelijk. Er zijn duizend en één redenen te bedenken om eens even niet kritisch naar jezelf te gaan zitten kijken. Toch zou het goed zijn als je dat op zijn tijd wel doet.

De vragen die we tijdens de trajecten stellen zijn niet zo ingewikkeld, maar de antwoorden des te moeilijker. ‘Welke plek neemt werk in in je leven?’, ‘Wanneer ben je gelukkig, of succesvol?’, ‘Waar krijg je energie van?’ of ‘Waar krijg je juist géén energie van?’ Het stomme is dat ik, die deze vragen toch al snel een keer of honderd per jaar stel, mezelf die vragen ook vergeet te stellen. Maar als ik het doe, dan dwingt het me tot reflectie wat ik doe en waarom. En juist daar ligt die doorbraak.