Met stijgende verbazing luister ik met grote regelmaat naar mensen die trots weten te melden dat ze: ‘nog nooit ergens voor hebben hoeven solliciteren.’ Die trots zijn dat ze zijn gevraagd voor een baan, in plaats van een sollicitatie hebben hoeven doen. Die rondlopen met het gevoel, ik ben zo goed dat ik nooit hoef te solliciteren. Mijn reactie, tot hun grote schrik en verbazing, is dan vaak dat ze zich altijd hebben laten lijden door de behoeftes van een ander. De vraag is namelijk, wie bepaalt de koers in jouw carrière?
Ik snap ook wel, het leven is wat je overkomt. Vaak spreek ik mensen die van omstandigheid in omstandigheid zijn gestapt en daardoor nooit een bewuste carrièrekeuze voor zichzelf hebben gemaakt. Eerst ging ik studeren, dat was toevallig ook de studie die mijn vrienden deden. Toen werd ik door een recruiter benaderd voor mijn eerste baan, ik rolde er eigenlijk een beetje in. Toen kwam het koophuis, dus een vast contract was ook wel lekker. Daarna kwamen de kinderen, en ik kon hier parttime werken. Vaak zijn het de omstandigheden die een grotere stempel op iemands carrière drukken, dan bewuste keuzes voor jezelf.
En dat laatste is eeuwig zonde, het beperkt je in werkplezier, ontwikkelingsmogelijkheden en levensgeluk. Altijd gevraagd worden voor een baan laat de vraag wat jij nu wilt doen onbeantwoord. Je voldoet immers alleen aan de eisen van de vragende partij. Stel je eens voor wat er met je carrière kan gebeuren als je naar je eigen eisen en en verwachtingen gaat leven en handelen?
Natuurlijk begrijp ik de baan, het gemak, de zekerheid en trots die mensen vaak belet echt bij zichzelf te rade te gaan. Het is moeilijker om je eigen carrière uit te stippelen, dan te blijven zitten of simpelweg op aanvraag van anderen over te stappen. Maar het loont zo ontzettend om je eigen carrièrekeuzes te gaan maken. Om zelf op zoek te gaan naar wat jij wilt, waar jij naartoe wilt groeien en waar jij gelukkig wordt.
Het heeft, denk ik, vooral te maken met het lef hebben om je kwetsbaar op te stellen. Als je namelijk je eigen keuzes gaat maken, dan kan je ook het verkeerde kiezen. Dan kan je falen, de baan niet leuk zijn, of ben je zelf niet goed genoeg. Maar is dat erg? Is dat erger dan blijven hangen in een baan uit onzekerheid en angst om te bewegen?
Ik daag je uit om het status quo te bevragen. Waarom zit je nu waar je zit? Door welke keuzes ben je hier belandt? Deed je het voor jezelf, of voor een ander? Het loont om je carrière eens kritisch onder de loep te nemen. Want één ding weet ik zeker, het is nooit te laat om je eigen keuzes te gaan maken.